დავით საგანელიძე ენერგეტიკის სფეროში საპატნიორო ფონდის მონაწილეობის შემცირებას გეგმავს

ინტერვიუ საპარტნიორო ფონდის ხელმძღვანელ დავით საგანელიძესთან

– საპარტნიორო ფონდი საკმაოდ მნიშვნელოვან პროექტებს ახორციელებს, რა მიმართულებით და როგორ აპირებთ უკვე დაწყებული პროექტების განვითარებას? 

– არც ერთი პროექტი, რომელიც უკვე დაწყებულია, არ შეფერხდება. ვერ ვიტყვი, რომ ფონდი ბევრ ბიზნესპროექტში მონაწილეობს, ამიტომ სხვადასხვა სეგმენტში, გაშლა და დივერსიფიცირებაა საჭირო. დაფინანსების ყველაზე დიდი ხვედრითი წილი ენერგეტიკის სფეროზე მოდის, სადაც ფონდი ორ დიდ პროექტს – ნენსკრაჰესსა და გარდაბნის თბოელექტროსადგურს ახორციელებს. არადა, ენერგეტიკაში, სახელმწიფო სტრუქტურამ ყველაზე ნაკლებად უნდა იაქტიუროს, რადგან ჩვენდა სასიკეთოდ, ის ყველაზე მეტად საინტერესოა უცხოელი თუ ადგილობრივი ინვესტორებისთვის, ფონდებისთვის, საფინანსო ინსტიტუტებისა და ქართული ბანკებისთვის. შესაბამისად, ამ დარგში ჯანსაღი კონკურენცია უკვე არსებობს, ხოლო სახელმწიფო საფინანსო ინსტიტუტების ამოცანა აუთვისებელ სფეროებში, ბიზნესის რეგიონულ ჭრილში განვითარებასა და იმ სექტორებში მონაწილეობა უნდა იყოს, სადაც კერძო ბიზნესი არ მიდის ან, რასაც ბანკები არ აფინანსებენ. მიმაჩნია, რომ დიდი ხვედრითი წილი, რომელიც საპარტნიორო ფონდს ენერგეტიკის სექტორში გააჩნია, სხვა სფეროებში უნდა გადანაწილდეს. შესაბამისად, პირველი ამოცანა ბაზრის კვლევა უნდა იყოს, რათა დავაკონკრეტოთ, რომელი სფეროა ამ ეტაპზე ყველაზე მნიშვნელოვანი, რომელსაც კერძო ბანკები არ აფინანსებენ და რომელია ქვეყნისთვის სტრატეგიულად მნიშვნელოვანი. ამავე კვლევის შედეგად რეგიონულ ჭრილში ბიზნესის განვითარებაც უნდა გამოიკვეთოს – უნდა დადგინდეს, რომელ რეგიონში უნდა იყოს განვითარებული ესა თუ ის ბიზნესი. სახელმწიფოს მკვეთრად განსხვავებული ინტერესები და ამოცანები გააჩნია, ვიდრე კერძო ბიზნესს. კარგად მესმის კერძო ბანკების, რადგან ისინი ორიენტირებულნი არიან მაღალ მოგებაზე, მაქსიმალურად დაზღვეულ და გარანტირებულ ბიზნესზე. მათთვის პრიორიტეტი არ არის ის დარგები განავითარონ, რომლებიც ქვეყანას სჭირდება. ეს ვაკუუმი სწორედ სახელმწიფო საფინანსო ინსტიტუტმა უნდა ამოავსოს, ასეთი ინსტიტუტი კი დღეს ძლიერი, საპარტნიორო ფონდია. სამწუხაროდ, დღეს ეს ფონდი ამ ფუნქციას ვერ ასრულებს და იმ სფეროში მონაწილეობს, სადაც კერძო სექტორს ისედაც დიდი ინტერესი აქვს, სწორედ ამის გადახედვას ვფიქრობ.

– საპარტნიორო ფონდში უკვე დაწყებულია რაჭის რეგიონის კვლევა ტურისტული შესაძლებლობების თვალსაზრისით. გაქვთ იმ დარგების მონახაზი, სადაც სახელმწიფო ნაკლებად ერევა, მაგრამ საპარტნიორო ფონდის მონაწილეობა მომგებიანი იქნება?

– დიახ, საპარტნიორო ფონდი იკვლევს რაჭის რეგიონს, რომელშიც აქტიურად ჩავებმები. არ ვიცი, კვლევა რა შედეგებს დადებს, მაგრამ წარმოშობით რაჭიდან გახლავართ და ინტუიციურად ვხვდები, რა უნდა გაკეთდეს იქ. რა თქმა უნდა, ერთ-ერთი პრიორიტეტული მიმართულება რაჭაში ტურიზმი უნდა იყოს, თუმცა შიდა მეურნეობების განვითარების გარეშე, ტურიზმი ვერ განვითარდება. ტურიზმი მხოლოდ ლამაზი ბუნების დათვალიერება არ არის, მას სჭირდება ინფრასტრუქტურის, მომსახურების, საკვები პროდუქტის ადგილობრივი წარმოების განვითარება, ასევე ისტორიული ძეგლების აღდგენა, ტურისტული ბილიკების მოწყობა და ასე შემდეგ. რაჭა მდიდარია კურორტებით, რომლებსაც სერიოზული მიხედვა სჭირდება სახელმწიფოსგან. სამწუხაროდ, კერძო სექტორმა ფეხი ვერ მოიკიდა რაჭაში, რადგან მოსახლეობა მცირეა. რაც მთავარია, მამისონისა და ცხინვალის გზების ჩაკეტვამ რაჭა ჩიხში მოაქცია და სწორედ ამიტომ უნდა ჩაერიოს სახელმწიფო, თუმცა ამ შემთხვევაში, გარკვეული დოტაციების გამოყოფას კი არა, ბიზნესისთვის საგადასახადო შეღავათებს ვგულისხმობ. მაგალითად, შეღავათით ისარგებლებს ის ბიზნესი, რომელიც შესაძლოა, მხოლოდ რაჭაში განვითარდეს. კვლევები უნდა ჩატარდეს, რაჭის რომელ სოფელში რა რესურსია, რათა კლასტერები შეიქმნას და ბიზნესის ინტერესი გაჩნდეს – მაინცდამაინც იქ წამოიწყოს საქმიანობა და არა მცხეთაში. რაც შეეხება აუთვისებელ თემას, საქართველოში ასეთი ბევრია, მაგალითად, ზღვისპირა ქვეყანა ვართ და თევზჭერის კულტურა საერთოდ არ გვაქვს, არც თევზსაჭერი გემები გვაქვს და ჩვენი გამოცდილი მეთევზეებიც სხვებს ემსახურებიან. ქვეყანას თევზის იმპორტი სჭირდება მაშინ, როდესაც შეუძლია, ბიზნესი თვითონ აწარმოოს. არადა, ამ ბიზნესს იმ მარტივი მიზეზის გამო ვერ იწყებენ, რომ როდესაც მეწარმე, მეთევზე ბანკს მიმართავს, რათა თევზსაჭერი გემი შეიძინოს, ითვლება, რომ ეს ,,სტარტაპია”, რომელსაც არცერთი კომერციული ბანკი არ აფინანსებს. ბანკი ითხოვს, რომ ამ მეწარმის პირობითად, 5-წლიანი შრომის შედეგი ნახოს, ერთი-ორი გემი მაინც უნდა ჰყავდეს, რომ ბანკმა მესამე დაუფინანსოს, მაგრამ ის ორი გემი საიდან უნდა გააჩინოს, არავის ადარდებს. ამ სფეროში დიდი ვაკუუმია და სასურველია, სწორედ აქ ჩაერიოს სახელმწიფო, ოღონდ მხოლოდ მას შემდეგ, როდესაც შესაბამისი კვლევის შედეგად გაირკვევა, კონკრეტულად რომელი დარგისა და სფეროს განვითარება სჭირდება სახელმწიფოს. მაგალითად, თუ სახელმწიფო მეწარმეს თევზსაჭერ გემს დაუფინანსებს, იმ დაჭერილ თევზს რომ სამაცივრე დანადგარები, გადამამუშავებელი და საკონსერვო წარმოებაც სჭირდება, ამასუკვე კერძო ბანკები სიამოვნებით დააფინანსებენ. გზა ჯერ სახელმწიფომ უნდა გაკვალოს და მას კერძო ბიზნესიც თავისთავად მიჰყვება. ამის ნაცვლად კი სახელმწიფო ენერგეტიკულ პროექტებში მონაწილეობს, სადაც მოგების მაღალი მარჟებია. რეალურად, სახელმწიფოს ყველაზე მეტი შემოსავალი აქვს იქ, სადაც სოციალურ პრობლემებს წყვეტს, როდესაც ადამიანების დასაქმების შედეგად, სოციალურ დახმარებებზე ხარჯი აღარ აქვს.

– გეთანხმებით, რომ დროა, ენერგეტიკული პროექტებიდან სახელმწიფო გამოვიდეს, მაგრამ ნიშნავს თუ არა ეს, რომ საპარტნიორო ფონდის მიერ უკვე დაწყებული ნენსკრაჰესის პროექტი შეფერხდება, სახელმწიფო ამ პროექტს დატოვებს? 

– არც ერთ კერძო, კონკრეტულ შემთხვევას არ განვიხილავ, რადგან ზედაპირულად ვიცი, როგორც ამ პროექტების ჩამონათვალი, ასევე საპარტნიორო ფონდის წილობრივი მონაწილეობა პროექტებში. თუმცა არც ისეა საქმე, თითქოს სახელმწიფო დღესვე გამოვა ენერგეტიკული პროექტებიდან. ის ვალდებულებები, რაც ხელშეკრულებებით აქვს აღებული საპარტნიორო ფონდს, შესრულდება. ამ ფონდის ზოგად სტრატეგიაზე ვსაუბრობ, მაგრამ ისე არ გამოვიდეს, თითქოს საპარტნიორო ფონდი ან ის სტრუქტურა, რომელსაც ფონდის რეორგანიზაციის შედეგად მივიღებთ, საერთოდ აღარ მიიღებს ენერგეტიკულ პროექტებში მონაწილეობას. სახელმწიფოს მონაწილეობა ამ ტიპის პროექტებში ინვესტორებისთვის მეტი გარანტიაა და ფონდიც სწორედ ამ მიმართულებით გააჩენს ინტერესს, თუმცა, როგორც კი პროექტი დამოუკიდებლად ამუშავდება და ბიზნესი დაიქოქება, სახელმწიფო პროექტს დატოვებს.

– საპარტნიორო ფონდის რეორგანიზაცია თქვენმა წინამორბედმა, ირაკლი კოვზანაძემ დაიწყო – ჯერ სუვერენულ ფონდად გადაკეთდებოდა, საბოლოოდ კი განვითარების სახელმწიფო ბანკად ჩამოყალიბდებოდა, რა სტადიაშია ეს პროცესი? 

– სამი წელია ამ საკითხზე ვკამათობთ. მიმაჩნდა, რომ საქართველოში ძლიერი საფინანსო ინსტიტუტი აუცილებლად უნდა შექმნილიყო და ერთერთ ვარიანტად საქართველოს განვითარების ბანკი მესახებოდა. ვამბობდი კიდეც, რომ ეს ინსტიტუტი ნულიდან კი არა, რომელიმე საფინანსო ჯგუფის, ამ შემთხვევაში, საპარტნიორო ფონდის საფუძველზე უნდა შექმნილიყო, თუმცა განსხვავებული მოსაზრებებიც არსებობდა სუვერენული ფონდის შექმნის სახით და სხვა ვარიანტებიც იყო. აზრთა სხვადასხვაობა იყო ჩვენსა და ოპოზიციონერ კოლეგებს, ასევე უშუალოდ ჩვენს გუნდში, ეკონომიკის ექსპერტებს და რაც მთავარია, დიდ საერთაშორისო საფინანსო ინსტიტუტებს შორისაც; მაგალითად, მსოფლიო ბანკი მხარს უჭერდა საქართველოს განვითარების ბანკის შექმნას, საერთაშორისო სავალუტო ფონდი (სსფ) კი პირიქით, ამ საკითხს დიდი სიფრთხილით განიხილავდა. საპარტნიორო ფონდი, არსით, შინაარსით, წესდებით, უფლება- მოვალეობებითა და საშუალებებით, არ არის ისეთი საფინანსო ინსტიტუტი, რომელთანაც მსხვილი საფინანსო ინსტიტუტები პარტნიორობაზე წამოვლენ. სხვადასხვა ქვეყნების განვითარების ბანკებსა და დიდ საფინანსო ფონდებს ურჩევნიათ, საქმიანი ურთიერთობა თავისივე რანგის სტრუქტურასთან დაამყარონ. როდესაც კამათმა ისეთი ფორმა მიიღო, გადაწყვეტილების მიღება გაჭირდა, მთავრობამ ერთ-ერთ ნეიტრალურ მხარეს, გერმანიის განვითარების ბანკს – KFW-ს დაავალა, შეესწავლა, რამდენად სჭირდებოდა ამ ტიპის ინსტიტუტი საქართველოს და თუ სჭირდება, როგორი უნდა იყოს. KFW-მ 350 000 ევრო გამოყო და რამდენიმე თვეში სერიოზული კვლევა მოამზადა, სადაც აღწერილია საქართველოს განვითარების ისტორია, პრობლემები, მიზნები, ამოცანები და ის გზები, რომლითაც ჩვენი ეკონომიკა უნდა განვითარდეს. დასკვნაში პირდაპირ ჩაწერეს, რომ საქართველოს აუცილებლად სჭირდება ძლიერი საფინანსო ინსტიტუტი, რომელმაც უნდა აიღოს ის ფუნქციები და ვალდებულებები, რაზეც ჯერ კიდევ სამი წლის წინ ვსაუბრობდი; ისიც დაწერეს, რომ ასეთი ინსტიტუტი სწორედ საპარტნიორო ფონდის ბაზაზე უნდა შეიქმნას. შესაბამისად, დასვეს საკითხი _ თუ სახელმწიფოს საპარტნიორო ფონდის ბაზაზე შექმნილი ძლიერი საფინანსო ინსტიტუტი სჭირდება, მზად არიან, დაიწყონ კვლევის მეორე ეტაპი, სადაც შეისწავლიან, როგორი უნდა იყოს ეს ინსტიტუტი, მისი სტრუქტურა, ფუნქციები, ამოცანები, როგორი უნდა იყოს მისი სამეთვალყურეო საბჭო, რა ურთიერთობა უნდა ჰქონდეს ხელისუფლებასთან, რამდენად დამოუკიდებელი უნდა იყოს, რომელმა სტრუქტურამ უნდა გააკონტროლოს… KFW-ს კვლევით, ამ ინსტიტუტს საქართველოს განვითარების ბანკი ან საქართველოს განვითარების კორპორაცია უნდა ერქვას. 10 დღის წინ, ეკონომიკურ საბჭოზე გავიტანეთ ეს დოკუმენტი და საბჭომ მიიღო გადაწყვეტილება, KFW-მ მეორე ეტაპის სამუშაოები გააგრძელოს. სწორედ ამ ყველაფრის შემდეგ გახდა საინტერესო საპარტნიორო ფონდში ჩემი დანიშვნა. როდესაც დავინახე, შესაძლოა, რეალურად გაკეთდეს ის, რასაც სამი წელია ვამტკიცებ, რათა საშუალება მოგვეცეს საკმაოდ მსხვილ ინვესტიციებზე გავიდეთ, უკვე საინტერესო რეფორმაა და ეს გამოწვევაც სიამოვნებით მივიღე.

– საპარტნიორო ფონდი სახელმწიფოს წილობრივი მონაწილეობით შექმნილი საწარმოების აქციებს განკარგავს, მათ შორის ,,სახელმწიფო ელექტროსისტემის”, ,,გაზისა და ნავთობის საერთაშორისო კორპორაციის”, ,,საქართველოს რკინიგზის”… რებრენდინგის შემდეგ, ეს ქონება განვითარების ბანკს ან კორპორაციას დარჩება? 

– აქაც განსხვავებული მოსაზრებები არსებობს… როდესაც საპარტნიორო ფონდის სუვერენულ ფონდად გარდაქმნაზე ვსაუბრობდით, დაისვა კითხვა – სახელმწიფოს ძირითადი აქტივებიც უნდა გადაყვეს თუ ცალკე, დამოუკიდებელ სტრუქტურებად ჩამოყალიბდეს? პოზიცია მაქვს, მაგრამ ამაზე საუბარს არ დავიწყებ, მსჯელობის საგნად დავტოვოთ. თუმცა მიმაჩნია, რომ ნებისმიერი საფინანსო ინსტიტუტი, განვითარების კორპორაცია იქნება თუ ბანკი, მაშინაა მისაღები, საინტერესო და ანგარიშგასაწევი, როდესაც ძლიერ ფუნდამენტზე დგას. ქაღალდზე დაწერილი საფინანსო ინსტიტუტი, თუ ძლიერი აქტივები, ძლიერი საწესდებო კაპიტალი არ აქვს, ძლიერი პარტნიორი ვერ იქნება. მიხვდით, ხომ, ჩემს პოზიციას? მაქსიმალურად ვეცდები, იმ უწყებას, რომელსაც უნდა ვუხელმძღვანელო, ძლიერი ბერკეტი ჰქონდეს, რათა სხვა საფინანსო ინსტიტუტებს ესაუბროს. თუ დავასუსტებთ და ყველა აქტივს გამოვაცლით, ხელში უინტერესო სტრუქტურა შეგვრჩება.

– მნიშვნელოვანი სტრატეგიული პროექტი, რომელზეც საპარტნიორო ფონდი მუშაობს, ანაკლიის ღრმაწყლოვანი პორტის მშენებლობაა. ჩინეთში პრემიერ- მინისტრის ვიზიტისას გამოიკვეთა, რომ ამ პორტის სავარაუდო ინვესტორი უმსხვილესი ჩინური კომპანია იქნება. როგორ გესახებათ ამ პროექტის განვითარება და ჩინური კომპანიის გარდა, კიდევ რომელ კომპანიებთან აწარმოებს საქართველო მოლაპარაკებას? 

– ჯერჯერობით, ეს პროექტი დამტკიცებული არ არის და შესაბამისად, საპარტნიორო ფონდი მასზე ვერ იმუშავებს. ინტერესთა გამოხატვის ტენდერში 16-მდე კომპანია მონაწილეობდა. საბოლოოდ, ორი კომპანია დარჩა – ამერიკული ,,კონტი ჯგუფი”, რომელსაც ,,თიბისი ჯგუფი” წარმოადგენს და უმსხვილესი ჩინური კომპანია CRCC. უახლოეს მომავალში, მათ შორის გამარჯვებული გამოიკვეთება და სავარაუდოდ, ამ დროს ჩაერთვება საპარტნიორო ფონდიც. მიმაჩნია, რომ საქართველოსთვის ანაკლიის პორტის პროექტი ერთ-ერთი უმნიშვნელოვანესი და ფუნდამენტურია, რომელმაც საგრძნობლად უნდა შეცვალოს საქართველოს როლი და ფუნქციები რეგიონში, უნდა გაზარდოს საქართველოს ავტორიტეტი სატრანსპორტო გადაზიდვებში, რადგან საუბარია 100 მილიონი ტონა ტვირთის გადაზიდვაზე. შესაძლოა, შესანიშნავი პორტი ააშენო, მაგრამ თუ ოპერატორი არ გეყოლება და ტვირთებმა არ იმოძრავა, ასეთი პორტი გინდ გქონია და გინდ არა. ამდენად, სახელმწიფოს ინტერესი თავიდანვე ის უნდა იყოს, რომ ამ პორტში დიდი გადამზიდავი კომპანიები შემოვიდნენ, რომლებიც უზარმაზარ ტვირთებს აღმოსავლეთიდან დასავლეთში, ევროპა- აზიის ხაზზე ამოძრავებენ. მიუხედავად იმისა, რომ ბიზნესში ვინაცვლებ, პოლიტიკოსი ვარ, ამ პორტს იმხელა მნიშვნელობა აქვს და ისეთი საკვანძო წერტილი იქნება რეგიონში, რომ ეკონომიკურის გარდა, სერიოზული პოლიტიკური დანიშნულებაც ექნება. საკმაოდ სერიოზული დაფიქრება გვმართებს ინვესტორებთან და ბიზნესმენებთან ერთად, რომ ანაკლიის პორტში პოლიტიკური პრობლემები არ შეიქმნას და დასავლეთსა და აღმოსავლეთს შორის, გარკვეული ბალანსი არსებობდეს. ჩემთვის პრიორიტეტულია, რომ ორივე მხარე – ამერიკელები და ჩინელები შეთანხმდნენ და ერთობლივად შექმნან დიდი კონსორციუმი, რომელიც ანაკლიის პორტს მართავს. მეტიც, ამ კონსორციუმში მესამე მხარე, ანუ საქართველოც უნდა ჩაერთოს, რომელიც მას შეკრავს და პროექტსაც დაამენეჯმენტებს.

– საკმაოდ საინტერესო იდეაა, მაგრამ თუ ჩინელებისა და ამერიკელების რთულ პოლიტიკურ ურთიერთობებს გავითვალისწინებთ, კონსორციუმს როგორ შექმნიან, თანაც საქართველოში? 

– არა, რატომ? მიუხედავად იმისა, რომ ჩინელები და ამერიკელები სერიოზული კონკურენტები არიან, ხშირად ისინი თვითონვე აანალიზებენ, რომ დგება მომენტი, როდესაც მათი დაპირისპირება კი არა, გადაფარვაა ყველაზე საინტერესო. ჩვენთვის საინტერესო ის იქნება, რომ მათი ინტერესები სწორედ ანაკლიის პორტში გადაიკვეთოს, რათა ამ პორტში სწორედ მათი ოპერატორები ჩაერთონ. თუმცა ეს ჩემი პოზიციაა, რომელიც გულახდილად გაგიზიარეთ.

– ,,ინფორმაციის თავისუფლების განვითარების ინსტიტუტის” კვლევის შედეგად გაირკვა, რომ 2014 წლის მარტის მონაცემებით, საპარტნიორო ფონდის თავმჯდომარის, ირაკლი კოვზანაძის თანამდებობრივი სარგო 323 250 ლარი იყო, ასეთივე მაღალი ხელფასები ჰქონდათ საპარტნიორო ფონდის სტრუქტურაში შემავალ სხვა სახელმწიფო კომპანიებსაც. საპარტნიორო ფონდის თავმჯდომარის ხელფასს თქვენი კოლეგა ოპოზიციონერი დეპუტატებიც გამოეხმაურნენ… 

– მნიშვნელოვანი კითხვაა, რადგან დღეს ამ საკითხზე ბევრს საუბრობენ და მოსახლეობის ინტერესიც დიდია. პარლამენტის ტრიბუნიდან არაერთხელ აღმინიშნავს, რომ სახელმწიფო სტრუქტურებში ანაზღაურების გარკვეული გრადაციები და რანგირების პრინციპი უნდა არსებობდეს, უნდა ვიცოდეთ, ვინაა ქვეყანაში პირველი რანგის მოხელე და ასე შემდეგ. როდესაც საქართველოს პრეზიდენტად გიორგი მარგველაშვილი ავირჩიეთ, მე გახლდით ინიციატორი, რომ არ შეიძლებოდა, საქართველოს პრეზიდენტს პარლამენტარის მსგავსი ხელფასი ჰქონოდა და მისთვის მაღალი ანაზღაურება მოვითხოვე. რაც შეეხება უშუალოდ კითხვას, ვიდრე რამდენიმე დღის წინ ჩვენმა ოპოზიციონერმა კოლეგებმა არ განაცხადეს, რომ კოვზანაძეს მაღალი ხელფასი ჰქონდა და დათო საგანელიძე ამიტომ წავიდა ფონდშიო, არ ვიცოდი, რა ოდენობის ხელფასი ჰქონდა საპარტნიორო ფონდის თავმჯდომარეს. სწორედ მაშინ გამოვითხოვე ინფორმაცია ამასთან დაკავშირებით და გარწმუნებთ, მას ნამდვილად არ ჰქონია 30 000-ლარიანი ხელფასი, რაზეც აკაკი ბობოხიძე და ხათუნა გოგორიშვილი საუბრობდნენ. უფრო ნაკლები ჰქონდა. თუმცა სწორი იქნებოდა, აკაკი ბობოხიძეს, ხათუნა გოგორიშვილსა და აკაკი მინაშვილს, ეს ყველაფერი 2011 წელს გახსენებოდათ, როდესაც საპარტნიორო ფონდი შეიქმნა და რომლის პირველი ხელმძღვანელის, ნიკა გილაურის ხელფასი, ორჯერ აღემატებოდა კოვზანაძის ანაზღაურებას.

ბობოხიძემ და გოგორიშვილმა ეს განცხადებები მხოლოდ იმის შემდეგ გააკეთეს, როდესაც ვთქვი, რომ შესაძლოა, ეს ჩემს თანამშრომლებს გულზე მოხვდეთ, მაგრამ როდესაც საპარტნიორო ფონდში მივალ, გადავხედავ დოკუმენტებს და თუ ძალიან მაღალი, არაადეკვატური და ნამდვილად უხერხული ხელფასებია, პირველ რიგში, ჩემს ხელფასს შევამცირებ, შემდეგ კი სხვებსაც შევუმცირებ-თქო. შესაბამისად, ჩემს ოპოზიციონერ კოლეგებს მათივე საყვარელი სიტყვებით ვთხოვ, პოლიტიკურ კეკლუცობას თავი დაანებონ, რადგან დათო საგანელიძეს მათგან ჭკუის სწავლება ნამდვილად არ სჭირდება.

გაზეთი “ვერსია”